प्रेम हे चांदण्यासारखं, प्रकाशतं कायम
प्रस्तावना
प्रेम हे चांदण्यासारखं असतं – शांत, सुंदर, आणि अखंड प्रकाश देणारं. या गोष्टीत आपल्याला रिया आणि अथर्व यांची कथा पाहायला मिळते, जिथे नात्याची गोडी, तुटलेली स्वप्नं, आणि शेवटी प्रेमाचा प्रकाश दिसतो.
भाग १: चांदण्या रात्रीची पहिली भेट
त्या दिवशी रिया आपल्या कॉलेजच्या एका सांस्कृतिक कार्यक्रमात होती. ती आपल्या मित्रमंडळासोबत गप्पा मारत होती, आणि अचानक तिचं लक्ष एका मुलाकडे गेलं. तो शांत स्वभावाचा, पण डोळ्यांत विलक्षण चमक असलेला मुलगा होता. तो अथर्व होता.
कार्यक्रमाच्या वेळी रिया अपल्या गाण्याने सगळ्यांना मंत्रमुग्ध करत होती. अथर्व तिच्या गाण्याच्या सूरांमध्ये हरवून गेला होता.
कार्यक्रम संपल्यावर त्याने तिच्या जवळ जाऊन विचारलं,
“तुझं गाणं ऐकून वाटलं, चांदण्यांनी स्वर घेतले आहेत.”
रिया त्याच्याकडे बघून हसली आणि म्हणाली,
“चांदण्यांना शब्द देता आला असता, तर कदाचित तेही असंच बोललं असतं.”
त्यांचं पहिलं संभाषण चांदण्यांच्या रूपकात सुरू झालं, आणि तिथूनच त्यांच्या मैत्रीची गोड सुरुवात झाली.
भाग २: मैत्रीचं प्रेमात रूपांतर
काही दिवसांतच त्यांची भेट अधिक वाढली. अथर्व आणि रिया दोघेही एकमेकांच्या आवडी-निवडी जाणून घेत होते. रियाला कविता करायला आवडायचं, आणि अथर्वला छायाचित्रण.
एकदा अथर्वने रियाला विचारलं,
“तुला काय वाटतं, प्रेम म्हणजे नक्की काय?”
रिया विचार करत म्हणाली,
“प्रेम म्हणजे त्या चांदण्यासारखं असतं, जे रात्र कितीही काळोखाची असो, प्रकाश देत राहतं.”
त्या क्षणी अथर्वच्या मनात एक भावना स्पष्ट झाली – त्याला रियाचं प्रेम हवं होतं.
भाग ३: नात्यातला पहिला संघर्ष
त्यांच्या नात्यात जेव्हा सगळं सुरळीत चाललं होतं, तेव्हा अचानक रियाच्या आयुष्यात एक मोठा वळण आला. तिच्या घरच्यांनी तिला पुण्यात एका मोठ्या कंपनीत नोकरीसाठी पाठवायचं ठरवलं. रिया असमंजस होती – तिला तिच्या स्वप्नांसाठी जाणं भाग होतं, पण तिला अथर्वला सोडून जायचं नव्हतं.
त्याच रात्री दोघं एका चांदण्यांनी भरलेल्या आकाशाखाली भेटले.
अथर्वने तिला विचारलं,
“तू नक्की जात आहेस?”
रिया डोळ्यातून अश्रू ढाळत म्हणाली,
“हो, पण माझं मन इथंच असेल. तुझ्या आठवणीत.”
ते दोघं काही क्षण शांत होते. नंतर अथर्वने तिच्यासाठी कविता केली:
“तुझ्या गंधाची सावली अजूनही जपतो, तुझ्या स्वप्नांच्या वाटेवर सोडतो. प्रेमाचं अंतर काळजावर कोरतो, चांदण्यांच्या प्रकाशात तुला शोधतो.”
भाग ४: अंतर, आठवणी, आणि चांदण्यांचा साक्षात्कार
पुण्यात रियाचं आयुष्य गडबडीत होतं. काम, नवी ओळखी, आणि नवी स्वप्नं – पण तिच्या मनात अथर्वची जागा कायम होती. दररोज रात्री ती चांदण्यांकडे पाहून त्याला आठवत होती.
अथर्वनेही तिच्या आठवणींमध्ये स्वतःला बुडवलं होतं. तो रियासाठी छायाचित्रे काढायचा आणि त्यावर कविताही लिहायचा.
“चांदण्यांनी सांगितलं, तुझ्या सावलीत हरवून गेलो, प्रकाशाने सांगितलं, तुला कायम स्मरतो.”
त्यांचा संपर्क कमी झाला होता, पण आठवणींनी त्यांना जोडून ठेवलं होतं.
भाग ५: नवा वळण – प्रेमाचा संधीप्रकाश
एके दिवशी रियाचा फोन आला. ती म्हणाली,
“अथर्व, मी परत येतेय. माझं काम पूर्ण झालं आहे, पण मी तुला काहीतरी महत्त्वाचं सांगायचं आहे.”
अथर्व आनंदित झाला, पण तिच्या आवाजात काहीतरी वेगळं जाणवलं. तो तिची वाट पाहू लागला.
त्या दिवशी रिया घरी आली, पण तिचं चेहऱ्यावरचं हास्य हरवल्यासारखं होतं. तिने सांगितलं की तिच्या घरच्यांनी तिचं लग्न ठरवलं आहे.
अथर्व खचला. त्याने विचारलं,
“तू यासाठीच परत आलीस का?”
रिया म्हणाली,
“नाही अथर्व, मी तुझ्याशी शेवटचा क्षण घालवण्यासाठी आले आहे.”
भाग ६: प्रेमाचं नवा प्रकाश
त्या रात्री दोघांनी चांदण्यांखाली बसून मनातलं सगळं मोकळं केलं. रिया म्हणाली,
“प्रेमाचं नातं चांदण्यासारखं असतं, जे काही वेळा लांबूनच दिसतं.”
अथर्व म्हणाला,
“पण चांदण्यांचं प्रेम कधीच कमी होत नाही, ते कायम असतं.”
त्यांनी त्या रात्री एकमेकांसाठी कविता लिहिली:
“तुझ्या स्मरणांच्या सावलीत जगत राहीन, तुझ्या स्वप्नांच्या प्रकाशात स्वतःला जळवत राहीन. चांदण्यांनी साक्ष दिली आहे, तुझ्या आठवणींनी मला जिवंत ठेवलं आहे.”
अखेरीस, रियाचं लग्न झालं, पण अथर्व आणि तिच्या प्रेमाचं चांदणं कधीही संपलं नाही. ते एकमेकांच्या आठवणीत कायम जिवंत राहिले.
सारांश
प्रेम हे चांदण्यासारखं असतं. अंतर आलं, आयुष्य बदललं तरी ते कमी होत नाही. अथर्व आणि रियाच्या कथेनं दाखवलं की खरं प्रेम परिस्थितीने संपत नाही, ते मनात, आठवणीत आणि चांदण्यांच्या प्रकाशात कायम राहतं. “प्रेम हे चांदण्यासारखं, प्रकाशतं कायम” ही कथा त्या चिरंतन प्रेमाचीच एक झलक आहे.
