तुझ्या आठवणींच्या गंधात हरवून गेलो
प्रस्तावना
प्रेम म्हणजे दोन मनांच्या भावनांची गुंफण. काही प्रेमकथा गवसलेल्या वाटेवर चालतात, तर काही अनामिक वळणावर हरवून जातात. ही गोष्ट आहे अशाच एका हरवलेल्या प्रेमाची—सिद्धार्थ आणि सानिकाची, जिथे आठवणींचा गंध त्यांच्या आयुष्याचा एक भाग झाला.
भाग १: पहिली भेट आणि आठवणींचं गोंधळ
सिद्धार्थ मुंबईतल्या एका मोठ्या कंपनीत काम करत होता. आयुष्य त्याचं ठरलेलं होतं, पण मन मात्र रिकामं वाटायचं. एका सायंकाळी त्याचं लक्ष समोरच्या कॅफेमध्ये बसलेल्या एका मुलीकडे गेलं. ती खिडकीत बसून कॉफी पीत होती, आणि तिच्या हातात एक पुस्तक होतं – “माझ्या आठवणी.”
सिद्धार्थच्या मनात विचार आला, “आठवणींचं पुस्तक वाचणारी मुलगी नक्कीच खास असेल.”
त्याने तिच्याशी संवाद साधण्याचं ठरवलं.
“माफ करा, पण तुम्ही हे पुस्तक वाचताय? त्याबद्दल काही विशेष आहे का?”
सानिका शांत हसली आणि म्हणाली,
“विशेष आहे. काही आठवणी कधीही सोडत नाहीत.”
त्यांचा संवाद सुरू झाला. तिथूनच त्यांच्या मैत्रीचा प्रवास सुरू झाला.
भाग २: आठवणींचा गंध फुलताना
सिद्धार्थ आणि सानिका एकमेकांना भेटायला लागले. मुंबईच्या गजबजलेल्या गल्ल्यांमध्ये फिरणं, मरीन ड्राइव्हवर तासनतास बसणं, आणि चांदण्याखाली गप्पा मारणं त्यांच्या नात्याचं वैशिष्ट्य बनलं.
सानिकाने एकदा सिद्धार्थला विचारलं,
“तुला कधी वाटतं का, काही क्षण कधीच परत येऊ शकत नाहीत?”
सिद्धार्थने उत्तर दिलं,
“हो, पण ते क्षण आपल्याला आयुष्यभरासाठी शिकवण देतात.”
त्यांच्या भेटींमध्ये कवितांचा समावेश होऊ लागला. सिद्धार्थ तिला म्हणायचा,
“तुझ्या हास्याचा गंध जणू फुलांचा सुगंध, तुझ्या शब्दांत हरवत जातो मी.”
भाग ३: अचानक येणारा वळण
प्रत्येक प्रेमकथेप्रमाणे त्यांच्या नात्यातही एक वळण आलं. सानिकाचं शिक्षण पूर्ण होत आलं होतं, आणि तिला एका मोठ्या कंपनीत नोकरीसाठी परदेशात जायचं होतं. सिद्धार्थने विचारलं,
“तू नक्की जाणार आहेस?”
सानिकाने डोळ्यात अश्रू आणून उत्तर दिलं,
“हो, पण माझ्या मनात तुझ्याबद्दलचं प्रेम कधीच कमी होणार नाही.”
त्या रात्री त्यांनी शेवटचा सूर्यास्त एकत्र पाहिला.
“आकाशातलं सूर्याचं मावळण, आणि आपलं हे विखुरण, दोन्ही जुळून आले.”
भाग ४: तुझ्या आठवणींच्या गंधात हरवून गेलो
सानिका परदेशी गेली. सुरुवातीचे काही दिवस दोघं बोलत राहिले, पण अंतरामुळे संवाद कमी झाला. सिद्धार्थच्या आयुष्यात एक पोकळी आली. त्याच्या मनात फक्त तिच्या आठवणी राहिल्या होत्या.
तो नेहमी त्या कॅफेमध्ये जाऊन बसायचा, जिथे त्यांची पहिली भेट झाली होती. त्याला तिच्या प्रत्येक हसण्याचा गंध आठवायचा.
“तुझ्या आठवणींच्या गंधात हरवून गेलो, तुझ्या स्पर्शाच्या आठवणीत अडकलो. आयुष्यभरासाठी तुझ्या सावलीचा पाठलाग करतो, तरीही तुला गाठायला वेळ निघून जातो.”
भाग ५: आठवणींचा नवा अर्थ
काही वर्षांनी सानिका परत आली. तिच्या आयुष्यात खूप बदल झाले होते. सिद्धार्थने तिची भेट घ्यायचं ठरवलं. कॅफेमध्ये ती पुन्हा त्याच खिडकीत बसलेली होती. तिने त्याला पाहताच स्मितहास्य केलं.
“कसा आहेस, सिद्धार्थ?” तिने विचारलं.
तो म्हणाला,
“तुझ्या आठवणींसोबत जिवंत आहे. पण आता त्या फक्त आठवणी नाहीत, त्या माझ्या जगण्याचं कारण आहेत.”
सानिकाने सांगितलं की ती आता कायमस्वरूपी भारतात राहणार आहे. तिचं आयुष्य स्थिर झालं होतं, पण तिच्या मनातही सिद्धार्थसाठी जागा होती.
ते पुन्हा एकत्र आले. या वेळेस त्यांचं नातं अधिक घट्ट झालं.
भाग ६: प्रेमाचा नवा अंकुर
सिद्धार्थने एक शेवटची कविता लिहिली, जी त्यांच्या दोघांसाठी होती:
“आयुष्याच्या वळणावर तुला गमावलं, आणि आठवणींच्या गंधात तुला सापडलं. तुझ्या सावलीत जगणं शिकतो, तुझ्या स्मितहास्यात पुन्हा हरवतो.”
आता त्यांच्या नात्याला पुन्हा नव्या वळणावर जाण्याची गरज नव्हती. ते दोघंही एकमेकांसोबत आयुष्याची प्रत्येक वाट चालायला तयार होते.
सारांश
प्रेम कधीच विसरत नाही, ते आठवणींच्या गंधासारखं आपल्या आयुष्यात शिरतं आणि आपल्याला आयुष्यभर साथ देतं. सिद्धार्थ आणि सानिकाच्या नात्याने शिकवलं की अंतर कितीही असो, खरं प्रेम कधीच हरवत नाही. “तुझ्या आठवणींच्या गंधात हरवून गेलो” हेच आयुष्याचं खूप सुंदर उत्तर आहे.
